1. Je seksleven is gevarieerder. Doordat de nadruk niet op penetratie ligt zoek je alternatieven waardoor je vaak meerdere prettige manieren om te vrijen ontdekt.
   
2. Vrouwen met vaginisme hebben gemiddeld vaker een orgasme doordat er minder nadruk op penetratie ligt (veel vrouwen krijgen geen orgasme door penetratie maar juist door stimulatie van de clitoris).
   
3. Je hebt een extra filter voor partners. Je merkt het sneller als het iemand meer om de seks dan om jou te doen is.
   

Gouden Strikje (ode aan de vaginistische vrouw)
 
Ons lichaam en zijn openingen, heeft me altijd gefascineerd.
Daar waar het contact tussen binnen en buiten ontstaat,
Wat wij opnemen geluid, lucht, eten … en wat ons lichaam er van maakt :
Onze relatie met alle substanties en vochten die wij zelf produceren.
Alle mogelijke gradaties van hoe die openingen de relatie tussen binnen en buiten beleven.
Wat doet jouw lijf en wie ben jij als bewoner en bezieler ?

En dan is er die vrouwelijke opening,
bijna heilig begin en einde : de vagina.
Wat neemt zij op en wat geeft zij af ?
Alle mogelijke gradaties van hoe deze opening zijn relatie uitdrukt met buiten.
Vaginisme noemt het wanneer deze opening zich vernauwt, spant
zonder dat jij dat wil.
Zouden we het ook vaginisme noemen als jij het wel zou willen en als jij blij zou zijn dat je lichaam doet wat jij wil of dus niet toelaat wat jij niet wil ?
Mijn vagina doet wel eens het omgekeerde, ze sluit zich niet wanneer ik het wil.
Er is daar geen naam voor.
Ik had soms wel een vaginistische vagina willen hebben, een vagina met een gouden strikje dat ik kon aantrekken als ik het wou, alleen te bedienen door mij, op momenten dat ik niet helemaal zeker was of ik wel wou binnenlaten wat binnen wou: een koud speculum waarvan de dokter dacht het er in moest, een tampon waarvan mijn moeder vond dat die er toch moest in kunnen, een penis van een man die vond dat hij maar moest binnen mogen dringen.

Ode aan onze lichaamsopeningen en dat ze zich mogen verhouden tot alles buiten ons lichaam zoals
zij het willen, zoals het lichaam het blijkbaar wil.
Ode aan de wijsheid van ons lichaam. Waarachtig en oud.
Ode aan alle vagina's met een gouden strikje. Dat hun bewoners en bezoekers de schoonheid ervan mogen zien, dat elke aarzeling, elke twijfel, elke spanning elke optrekking van jouw spieren binnenin, helemaal de jouwe is.  
Dat die spierspanning is zoals het espenblad dat trilt in de wind maar de boom niet loslaat of een dauwdruppel die bengelt aan het gras, en waarvan je je afvraagt “Gaat het nu vallen of net niet ?”
Tussen dat ja en nee zit de oneindige schoonheid van alles.

Ruth, 15 december 2013