Hoe Martine haar vaginisme overwon
Hieronder het verhaal van Martine (41 jaar). Martine heeft vaginisme overwonnen en wil graag andere vrouwen met vaginisme helpen. Onder andere door haar verhaal te delen.
Ik ben Martine, 41 jaar oud en woon samen met mijn vriend Maikel. Ik ben beschermd opgevoed door mijn moeder en we hebben een hechte band. Mijn vader was destijds weinig aanwezig in ons leven, het huwelijk van mijn ouders was slecht. Ik heb mijn jeugd ondanks de problemen tussen mijn ouders als prettig ervaren.
Ook hadden we altijd ruzie over seks. Hij wilde wel en ik niet vanwege de pijn. Hij zei altijd “Geen zin? Dan maak je maar zin” en dan hadden we toch seks. Op mijn 17e heb ik deze relatie beëindigd.
De 2-3 jaar hierna ben ik zoekende geweest, had het erg moeilijk. Dingen uit het verleden kwamen terug, ik nam het mijn vader kwalijk dat hij mijn moeder zoveel verdriet had gedaan. Ook had ik een nieuwe relatie. In die tijd dronk ik regelmatig en wanneer ik gedronken had ging het prima met de seks. De pijn was er niet op dat moment, maar helaas wel de dag erna. Ik had alleen nog seks wanneer ik had gedronken. Deze periode ben ik uiteindelijk doorgekomen met hulp van een maatschappelijk werkster.
Huwelijk en vaginisme
Een paar jaar na de abortus had ik een nieuwe relatie, waar ik uiteindelijk mee ben getrouwd. Ook met hem had ik alleen seks wanneer ik gedronken had. Ik was inmiddels wat ouder en we gingen steeds minder uit, hierdoor hadden we ook minder seks. Eerst zocht ik excuses waarom ik geen seks wilde (slaapkamer naast de galerij, misschien horen ze ons, moe, we moeten er meer tijd voor nemen). Mijn man was erg geduldig en drong nooit aan, wel zag ik aan hem hoe moeilijk hij het vond. Regelmatig kwam het tot een gesprek waarna we probeerde te vrijen maar het ging niet, het deed pijn en ik verkrampte. Heel af en toe kon ik me zo afsluiten dat we wel seks hadden, maar dat was voor mij geen prettige ervaring waardoor het niet snel tot een volgende keer kwam.
Hier is jaren overheen gegaan. Het is een moeilijk onderwerp waar ik niet graag met anderen over spreek. Uiteindelijk heeft mijn man aangegeven dat er echt iets moet gebeuren op seksueel vlak en het zo niet verder kon. Ik zou hier over na gaan denken.
Uitstrijkje
Kort hierna kreeg ik een oproep voor een uitstrijkje. Ik ging hier braaf naartoe, maar met lood in mijn schoenen. Dit liep volledig mis: het was erg pijnlijk en ik kreeg een bloeding. De assistente schrok hier van waar ik weer van in paniek raakte. We moesten stoppen, er is uiteindelijk geen uitstrijkje gemaakt. Dit was voor mij het moment dat ik dacht “Ik moet nu echt iets gaan doen, dit gaat niet goed”. We hebben toen contact opgenomen met de huisarts, hij had het vermoeden van vaginisme en heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog.
Gynaecoloog
De gynaecoloog was tevens seksuoloog. Met haar hebben we gesprekken gevoerd en zij wilde eerst diverse onderzoeken doen om te kijken of er een medische oorzaak te vinden was voor de pijn. Het hele gebied was geïrriteerd en rood wat een duidelijke oorzaak voor pijn kon zijn. Het voorstel van de gynaecoloog was "om de boel droog te leggen" zoals ze dat zo mooi kon verwoorden. We zouden beginnen met sterilisatie. Gelukkig wilden zowel ik als mijn man geen kinderen meer. De operatie was enorm pijnlijk en erg tegengevallen. Ook verdween de menstruatie niet, wat wel het doel was.
Vervolgens stelde de gynaecologe voor om mijn baarmoeder volledig te verwijderen en daar heb ik ook voor gekozen. Het was een heftige beslissing maar deze moest ik nemen om alle lichamelijke problemen op te lossen. Deze problemen zijn na de verwijdering van mijn baarmoeder gelukkig ook verdwenen. Ik heb geen menstruatie meer, en daardoor geen jeuk, irritatie en roodheid meer.
Dit is een traject geweest van twee jaar. Helaas hebben we ons huwelijk niet meer kunnen redden. Na 10 jaar niet met elkaar te hebben gevreeën was de relatie te veel verandert in vriendschap.
Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik heb mijn liefde weer teruggevonden van vroeger (waar ik zwanger van ben geweest). Sinds al die jaren heb ik met hem seks kunnen hebben nagenoeg zonder pijn en zonder alcohol. De eerste keer was ontzettend spannend maar ook heel fijn, eindelijk een positieve ervaring met seks. Hij wist toen nog niet van mijn vaginisme omdat ik bang was dat dat teveel druk op de eerste keer seks zou leggen. Mijn vriend vind mijn vaginistische reactie (die er soms nog is) wel lastig: hij houdt me goed in de gaten tijdens de seks en wil niet dat ik doorga wanneer ik pijn heb. De pijn is niet helemaal weg, maar door goed te ontspannen en op te gaan in het moment is het goed te hebben. Seks is voor mij een belangrijk onderdeel in de relatie en ben blij dat ik er nu zo mee om kan gaan.
Ik hoop dat andere iets hebben aan mijn verhaal en er steun uit kunnen halen. Iedere situatie is anders maar je moet er mee aan de slag gaan. Door niets te doen en af te wachten zal het nooit beter worden, juist alleen maar slechter. Makkelijk is het zeker niet maar wel de moeite waard.
Heftige menstruatie
Mijn menstruatie begon al op mijn 11de, was erg hevig en duurde een volle week. Tampons heb ik nooit kunnen gebruiken, dit was pijnlijk en hielp onvoldoende. Door de hevige bloeding moest ik verschillende onderbroeken met divers maandverband over elkaar dragen samen met een plastic broekje, dit om doorlekken en irritatie tegen te gaan. Uiteindelijk was irritatie tegengaan onmogelijk doordat het zolang duurde en ik zoveel bescherming nodig had. Op mijn 13e ben ik aan de pil gegaan, helaas had dit geen invloed op mijn menstruatie.Vaginisme
In groep 8 had ik mijn eerste vriendje, helaas was ik er wat betreft vriendjes vroeg bij. Ik was 13 jaar oud toen we voor het eerst seks hadden. dit was geen goede ervaring en erg pijnlijk. Ik was er nog niet aan toe maar heb me door mijn toenmalige vriendje over laten halen. Ik denk dat hier de basis voor mijn vaginisme is gelegd.Ook hadden we altijd ruzie over seks. Hij wilde wel en ik niet vanwege de pijn. Hij zei altijd “Geen zin? Dan maak je maar zin” en dan hadden we toch seks. Op mijn 17e heb ik deze relatie beëindigd.
De 2-3 jaar hierna ben ik zoekende geweest, had het erg moeilijk. Dingen uit het verleden kwamen terug, ik nam het mijn vader kwalijk dat hij mijn moeder zoveel verdriet had gedaan. Ook had ik een nieuwe relatie. In die tijd dronk ik regelmatig en wanneer ik gedronken had ging het prima met de seks. De pijn was er niet op dat moment, maar helaas wel de dag erna. Ik had alleen nog seks wanneer ik had gedronken. Deze periode ben ik uiteindelijk doorgekomen met hulp van een maatschappelijk werkster.
Zwanger
Kort nadat deze relatie over was bleek ik zwanger te zijn, het was een schok voor me. Mijn ex gaf gelukkig aan dat hij achter mijn keuze zou staan wat ik ook zou besluiten. Uiteindelijk kon ik door gesprekken met mijn zus de beslissing nemen dat ik het kind niet wilde houden. Bij de abortus is mijn zus bij me gebleven. Het was een nare behandeling en deze ging gepaard met veel pijn. Door alle steun heb ik dit goed kunnen verwerken en ik sta tot de dag van vandaag achter mijn keuze.Huwelijk en vaginisme
Een paar jaar na de abortus had ik een nieuwe relatie, waar ik uiteindelijk mee ben getrouwd. Ook met hem had ik alleen seks wanneer ik gedronken had. Ik was inmiddels wat ouder en we gingen steeds minder uit, hierdoor hadden we ook minder seks. Eerst zocht ik excuses waarom ik geen seks wilde (slaapkamer naast de galerij, misschien horen ze ons, moe, we moeten er meer tijd voor nemen). Mijn man was erg geduldig en drong nooit aan, wel zag ik aan hem hoe moeilijk hij het vond. Regelmatig kwam het tot een gesprek waarna we probeerde te vrijen maar het ging niet, het deed pijn en ik verkrampte. Heel af en toe kon ik me zo afsluiten dat we wel seks hadden, maar dat was voor mij geen prettige ervaring waardoor het niet snel tot een volgende keer kwam.Hier is jaren overheen gegaan. Het is een moeilijk onderwerp waar ik niet graag met anderen over spreek. Uiteindelijk heeft mijn man aangegeven dat er echt iets moet gebeuren op seksueel vlak en het zo niet verder kon. Ik zou hier over na gaan denken.
Uitstrijkje
Kort hierna kreeg ik een oproep voor een uitstrijkje. Ik ging hier braaf naartoe, maar met lood in mijn schoenen. Dit liep volledig mis: het was erg pijnlijk en ik kreeg een bloeding. De assistente schrok hier van waar ik weer van in paniek raakte. We moesten stoppen, er is uiteindelijk geen uitstrijkje gemaakt. Dit was voor mij het moment dat ik dacht “Ik moet nu echt iets gaan doen, dit gaat niet goed”. We hebben toen contact opgenomen met de huisarts, hij had het vermoeden van vaginisme en heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog.Gynaecoloog
De gynaecoloog was tevens seksuoloog. Met haar hebben we gesprekken gevoerd en zij wilde eerst diverse onderzoeken doen om te kijken of er een medische oorzaak te vinden was voor de pijn. Het hele gebied was geïrriteerd en rood wat een duidelijke oorzaak voor pijn kon zijn. Het voorstel van de gynaecoloog was "om de boel droog te leggen" zoals ze dat zo mooi kon verwoorden. We zouden beginnen met sterilisatie. Gelukkig wilden zowel ik als mijn man geen kinderen meer. De operatie was enorm pijnlijk en erg tegengevallen. Ook verdween de menstruatie niet, wat wel het doel was.Vervolgens stelde de gynaecologe voor om mijn baarmoeder volledig te verwijderen en daar heb ik ook voor gekozen. Het was een heftige beslissing maar deze moest ik nemen om alle lichamelijke problemen op te lossen. Deze problemen zijn na de verwijdering van mijn baarmoeder gelukkig ook verdwenen. Ik heb geen menstruatie meer, en daardoor geen jeuk, irritatie en roodheid meer.
Beter naar mijn lichaam luisteren
In diezelfde periode ben ik ook in behandeling geweest bij een psycholoog en later een haptonoom. Ze hebben me inzichten gegeven waardoor ik beter naar mijn lichaam kan luisteren. Hierdoor heb ik kunnen accepteren dat vaginisme bij me hoort en dat ik er mee om kan gaan.Dit is een traject geweest van twee jaar. Helaas hebben we ons huwelijk niet meer kunnen redden. Na 10 jaar niet met elkaar te hebben gevreeën was de relatie te veel verandert in vriendschap.
Inmiddels gaat het weer goed met me. Ik heb mijn liefde weer teruggevonden van vroeger (waar ik zwanger van ben geweest). Sinds al die jaren heb ik met hem seks kunnen hebben nagenoeg zonder pijn en zonder alcohol. De eerste keer was ontzettend spannend maar ook heel fijn, eindelijk een positieve ervaring met seks. Hij wist toen nog niet van mijn vaginisme omdat ik bang was dat dat teveel druk op de eerste keer seks zou leggen. Mijn vriend vind mijn vaginistische reactie (die er soms nog is) wel lastig: hij houdt me goed in de gaten tijdens de seks en wil niet dat ik doorga wanneer ik pijn heb. De pijn is niet helemaal weg, maar door goed te ontspannen en op te gaan in het moment is het goed te hebben. Seks is voor mij een belangrijk onderdeel in de relatie en ben blij dat ik er nu zo mee om kan gaan.
Ik hoop dat andere iets hebben aan mijn verhaal en er steun uit kunnen halen. Iedere situatie is anders maar je moet er mee aan de slag gaan. Door niets te doen en af te wachten zal het nooit beter worden, juist alleen maar slechter. Makkelijk is het zeker niet maar wel de moeite waard.