Schaamte en vaginisme, nergens voor nodig
Vaginisme, ik wist jarenlang niet dat ik daar last van had. Ik voelde wel pijn bij het vrijen en moest er niet aan denken om tampons te gebruiken, maar dat dit vaginisme was dat was ik mij niet bewust.
Niet zo vreemd ook, wanneer en met wie zou ik zoiets immers moeten bespreken? Met mijn moeder? Nee ik besprak destijds geen vrouwenzaken met mijn moeder, laat staan vaginisme.
En ik was ook niet zo vrij om er met anderen over te praten, ik zou mij kapot schamen.
Ik voelde pijn tijdens het vrijen maar legde daarvoor altijd de link naar de verkrachtingen waar ik als tiener mee te maken heb gehad. Ondanks dat mijn partner daar altijd rekening mee hield en erg voorzichtig was kon hij ook niet voorkomen dat ik pijn had tijdens het vrijen. En nooit sprak ik er met iemand over.
Ik onderging wegens kinderloosheid allerlei gynaecologische behandelingen en de ergste daarvan vond ik die waarbij de eendenbek ingebracht moest worden. Ontspannen ging niet, mijn lichaam reageerde zoals het wilde en dat was verkrampen.
Ondanks dat hulpverlenen mijn vak werd heeft het lang geduurd voordat ik over mijn eigen vaginisme kon praten. Ook als hulpverlener moet je over een grens stappen. De grens van schaamte bij jezelf maar ook de schaamte bij de ander om seksuele problemen te durven bespreken.
Toen ik merkte dat ik mijn leven en vooral mijn seksuele leven liet beïnvloeden door mijn onverwerkte trauma rondom de verkrachtingen besloot ik dat het genoeg was. Ik ontnam mijzelf en mijn partner niet langer een stuk levensplezier. Er zomaar met iemand over praten bleek echter niet gemakkelijk. De meeste mensen vinden over seksualiteit praten al moeilijk laat staan praten over problemen zoals vaginisme. Het was niet alleen een taboe van de ander maar ook van mijzelf. Ik vond het vreemd en schaamde me enigszins, maar anderzijds verlangde ik er naar om het gewoon over vaginisme te kunnen hebben..
Ik ontdekte dat de juiste hulp vinden voor de verwerking van de verkrachtingen en het aanpakken van mijn vaginisme niet eenvoudig was. Uiteindelijk heb ik in therapie zoveel handvatten gekregen dat ik het een plek kon geven. Langzaam verdween de pijn tijdens het vrijen, ik kreeg meer vertrouwen en kon genieten van vrijen in plaats van er tegenop te zien.
Mijn eigen ervaring en de rode draad in mijn leven om mij in te zetten voor zaken die veel weerstand oproepen hebben er toe geleidt dat ik coach werd op het gebied van taboes doorbreken.
Praten over seksualiteit en vaginisme is nog bij velen een taboe, dat doorbreken om zo een stuk plezier en vrijheid terug te kunnen geven zorgt ervoor dat ik met liefde en passie mijn werk doe. Bespreekbaar maken waar anderen de mond over dicht houden uit schaamte.
Als je hier bent omdat je last hebt van vaginisme dan hoop ik dat ik je met mijn verhaal heb geïnspireerd om er wat mee te doen. De oefeningen op deze site kunnen je helpen en ga anders op zoek naar wat jou het beste kan helpen, dat wat bij jou past.
En laten we samen afspreken dat we vaginisme uit de taboesfeer halen want daar wordt niemand beter en vrolijker van.
Groet,
Anita
Anita